بیایید یک لحظه تصور کنید که سعید مهری پنالتی نگرفته و پرسپولیس با یک گل دربی را نبرده است. مسلماً اگر آن پنالتی نبود، این مسابقه بدون گل تمام می‌شد و آن وقت کارشناسان به سراغ عملکرد بازیکنان ضعیف این بازی می‌رفتند!

در فوتبال نتیجه تعیین کننده است. اگر تعویض‌های یک مربی به ثمر بنشیند او را به عرش می‌برند و اگر نه، بابت همان تعویض‌ها بازخواستش می‌کنند. این قانون برای بازیکنان هم صدق می‌کند و حالا که پرسپولیس برده، خیلی از بازیکنان ضعیف این تیم هم از تیغ انتقاد مصون هستند!

اما تکلیف کارشناسان با هواداران عادی فرق می‌کند. آنها که با دقت و آنالیز، بازی‌ها را تماشا و دنبال می‌کنند و عملکرد بازیکنان را از دید فنی محک می‌زنند.

پرسپولیس در غیاب ایوب العملود، از فرشاد فرجی در سمت راست خط دفاعی استفاده کرد. با توجه به حضور رامین رضاییان در سمت راست استقلال، آشکارا میلاد محمدی خیلی اجازه نفوذ نداشت. یعنی بار شرکت در حمله و کمک به گلزنی روی دوش فرشاد فرجی می‌افتاد.

اما حالا به عملکرد این بازیکن شمالی نگاه کنید؛ تمام توپ‌هایی که به او رسید، بدون استثنا روی دروازه ارسال شد! انگار هیچ گزینه دیگری در فوتبال بجز سانتر وجود ندارد! چپ و راست هم نداشت، فرجی روح مرحوم علی اصغر لیاقتی را زنده کرد! همان فوتبال علی اصغری معروف!

هیچ کدام از سانترهای او فرصت گل زنی برای پرسپولیس ایجاد نکرد و البته که خوش شانس بود که پرسپولیس بازی را برد. وقتی ایوب در همان دقایق پایانی به میدان آمد، تفاوت کیفیت کار او و اختلاف سطح دو بازیکن خیلی معنی دار بود!

و البته فرجی از یک بابت دیگر هم خوش شانس بود که پرسپولیس یک فرشاد دیگر، یعنی فرشاد احمدزاده را داشت! بازیکنی که در کسب عنوان ضعیف‌ترین مهره پرسپولیس و بهترین بازیکن برای استقلال (!) رقابتی تنگاتنگ با فرجی داشت!